Część pierwsza. [5.12.2009]

Fremde. · Wysłany: Sob 20:45, 05 Gru 2009 Temat postu: Część pierwsza. [5.12.2009]

Bo wyszło tak jakoś. Bo dwa miesiące do mojej osiemnastki. Bo nieskończonośc przed nami.
Bo miałam ogromną ochotę na twincesta.

1. Obiecałeś, że będziesz mój na zawsze.

Pamiętam, jakby to było wczoraj. Pamiętam, jak to się wszystko zaczęło, kiedy poczułem, że jest jakoś inaczej, że MY jesteśmy inni, niż myśleliśmy. Te kilka słów, kilka brzdąknięć strun gitary, zapisana kartka i stos tych pogniecionych obok. Próbowaliśmy wtedy napisać piosenkę, która mówiłaby o naszej braterskiej więzi, o tym, co nas łączy czy dzieli, ale nie mogliśmy nic wymyślić. Leżałem na łóżku, trzymając w rękach instrument i dotykając lekko strun, dosłownie waliłem głową w ścianę. Bill leżał dwa metry dalej na sofie, wciąż ogryzając końcówkę długopisu i przeczesując opadające na oczy włosy, chcąc napisać chociaż jedną strofę. Za oknem granat satynowego nieba kontrastował ze srebrną tarczą księżyca, wiszącą wśród milionów gwiazd. Westchnąłem ciężko z zamiarem wyniesienia kubka z niedokończoną kawą do kuchni, jednak kiedy naczynie znalazło się w mojej dłonie na nieznacznej wysokości, mój brat zeskoczył z kanapy, trącając mnie i tym samym wylewając zawartość na moją koszulkę i spodnie.
- Mam, Tom, mam! - krzyczał zadowolony, nie zważając na kapiącą ze mnie, prawie czarną, ciecz. Kiedy wreszcie się ocknął, że jego rodzony brat stoi niedaleko oblany kawą, zaczął mnie wycierać jakąś swoją brudną koszulką, a ja - zmęczony tym wszystkim - złapałem go za rękę. Poczułem, jak zadrżał, a jego tęczówki wbiły się w moją twarz. Serce zaczęło mi szybciej bić, a dolna warga drżała niemiłosiernie. Wciąż trzymałem tę chudą dłoń i czułem delikatną, wypielęgnowaną skórę pod swymi opuszkami palców.
- Zaśpiewasz? - spytałem szeptem i widziałem, jak zagryza wargę. Wziął głęboki oddech i wciąż patrząc prosto w moje oczy, zaczął śpiewać.
- Du bist alles, was ich bin und alles, was durch meine Ader fließt. Immer werden wir uns tragen, egal, wohin wir fahr’n, egal, wie tief...
Głos mu się załamał, zbliżył się do mnie powoli, tak, że czułem jego oddech na ustach. Lustrował moją twarz milimetr po milimetrze, a ja wciąż stałem wryty z tysiącem myśli na minutę, wpatrując się w czekoladę jego oczu. Oblizał spierzchłe usta, a mi zaczęło robić się gorąco, kiedy z jego warg wydobyły się kolejne dźwięki.
- Ich will da nich’ allein sein, lass uns gemeinsam. In die Nacht...
Wraz z ostatnim słowem przylgnąłem do niego, zatapiając rękę w kruczoczarnych włosach i całując go lekko, niepewnie, jakbym bał się odtrącenia. Ale nie odtrącił mnie, wręcz przeciwnie. Zatraciliśmy się w pocałunkach, lądując na kanapie pośród zapisanych i zgniecionych w kulkę kartek, chichocząc cicho co jakiś czas.
- Tom - szepnął cicho prosto do ucha, kiedy już zdjąłem z niego koszulkę, siedząc na nim okrakiem - Ja nie wiem, czy ty... czy my...
- Ciii... - Położyłem mu palec na ustach. - Całuj mnie.
To była najpiękniejsza noc w moim życiu. Jedyna, niepowtarzalna, inna od wszystkich, które dotychczas przeżyliśmy. I właśnie od tamtej nocy świat stał się piękniejszy.

Tom uśmiechnął się na wspomnienie tamtych pierwszych dni całkiem innego życia. Był tak cholernie szczęśliwy, promieniał jak nigdy. Bo jego miłość od zawsze była obok, dojrzała do tego, aby się wreszcie ujawnić po tylu latach.
Nie mógł się skupić na czytanych stronach plotkarskich, kiedy jego głowa była zajęta przez myśli, wciąż mącących życie. Teraz nie było tak jak wtedy. Coś się zmieniło, coś wyblakło, wypaliło. Ale dalej byli razem, mimo wszystkich przeciwności, które na ich drodze stawiał los. Chcieli pokonać bariery, sprawić, żeby sypały się mury, tworzące się i piętrzące między nimi. A może mu się zdawało? Może to tylko jego chęć, aby to ciągnąć, może Billowi już się odwidziało... Nie wiedział. Pragnął mieć go jedynie przy sobie, czuć bicie serca w tym samym rytmie, jakim biło jego własne. Pragnął, żeby był.
- Proszę, twoja kawa. - Obok laptopa pojawił się biały kubek wypełniony energetycznym napojem. Tom uśmiechnął się lekko, nie chcąc zdradzić swej niepewności, swych lęków. W końcu jesteśmy dla siebie wszystkim, prawda?
- Dzięki. - Uśmiechnął się ponownie, zamykając laptopa i siadając na rogu łóżka. Dokładnie obserwował każdy ruch Billa, który usilnie próbował pomalować sobie oczy, jednak z niezbyt udanym skutkiem. Kiedy kolejna kreska wyszła mu źle, nerwy wzięły górę, a kredka złamała się, gdy rzucona uderzyła o podłogę. Bill opadł na krzesło, wzdychając i patrząc na swoje odbicie w lustrze.
- Nie zrobię tego tak, jak Nathalie.
- Bill, porozmawiajmy, proszę... - szept wypełnił pomieszczenie, a czarnowłosy zagryzł wargę, chcąc uniknąć wzroku brata.
- Teraz nie mamy czasu, zaraz musimy wyjść. Właśnie, a czemu ty się nie przebierasz?
- Nigdzie nie idę. - Tom upił łyk kawy, czekając na jego reakcję. Miał nadzieję, że poświęci mu chwilę, że usiądą i porozmawiają bez żadnych frazesów, a szczerze i prawdziwie.
- Tom, obiecałeś mi, że pójdziesz na tę premierę razem ze mną. Wiesz, że cię potrzebuję.
- Ty też mi obiecałeś, że będziesz mój na zawsze, a na razie jesteś coraz dalej - szepnął, patrząc bliźniakowi prosto w oczy z niezrozumieniem, po czym zamknął się w drugim pokoju.

Lanni

Pierwsza część... nie wiedziałam czy mam siedzieć cicho, aby nie spłoszyć obrazów, które pojawiały się w mojej głowie, czy płakać. Ze wzruszenia, bo tak ślicznie to opisałaś. I w momencie, kiedy czułam, że już dalej na pewno nie będzie gorzej, że już na samym początku, w pierwszym rozdziale będą razem, szczęśliwi, choć w "trochę" niecodziennym związku, a tu takie coś. Jak Bill może, hm? W dodatku to ostatnie zdanie takie... takie dobijające. Ale pomimo to pięknie wyszło. Chyba zaczynam uwielbiać twincesty, a to przez ciebie, moja droga!

Fremde.

Szczerze, to bałam się, jak to wyjdzie. Też zbytnio nie lubię twincestów, ale miałam ochotę na napisanie go, która nie wypalała się z biegiem czasu. I tak powstała ta część. Smile

Dziękuję, nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy. :*

Jigglypuff

K L E P

ed; ok, czekam na rozwiniecie akcji, teraz chyba nie chce nic pisac :3

JustIneTee

O, o, o, a ja czytałam fragment wcześniej xD

Edit:
W końcu przeczytałam. Szczerze mówiąc, najlepsza w tym całym odcinku jest fabuła, a w zasadzie wprowadzenie do niej. Nigdy wcześniej nie czytałam TWC mówiącego o ich gasnącej już miłości. Zazwyczaj były to dopiero początki.
Zauważyłam kilka literówek. Poza tym, brakowało mi tej magicznej otoczki. Jakoś się nie wczułam może w to, nie wiem. W każdym bądź razie, tego mi brakowało, a to zawsze było w Twoich opowiadaniach niezwykle wyczuwalne.

Ogólnie dobrze, no i ciągle jestem pod wielkim zauroczeniem fabułą. Wink

A, i zapomniałam dodać, że było krótko. Może dlatego nie zdołałam się wczuć?

Triinuu

o żesz *____*
Zacznę od tego, że kocham opowiadania, które mówią o tym, jak powstała dana piosenka. Można wtedy spojrzeć na nią kompletnie inaczej. I oczywiście nie mówię, że nigdy nie patrzyłam na "In die Nacht" jako przejaw TAKIEJ miłości bliźniaków, ale reszta dobudowanej przez Ciebie historii ukazuje tę piosenkę w jeszcze innym świetle.
Po drugie, zdecydowanie jestem fanlą twincestów xD
I tym razem styl mi się podobał, szczególnie część pierwsza, gdzie to Tom opisywał swoje odczucia.

:*

Dunkelheit

Zdecydowanie mi się podobało. Lubię ten gatunek, fajnie to napisałaś. Uważam, że Tom jest słodki w tych swoich uczuciach, początek był świetny. Już miałam przed oczami, jak on łapie go za ten chudy nadgarstek, widziałam wystraszone oczy Billa, poczułam ten dreszcz między nimi. Czekam na dalsze części.

Dunst

Kuuuuurcze, kobieto, no... Zaniemówiłam, wiesz? Jeszcze miałam w tle muzykę, która - całkiem przypadkiem - tak mi się zlała z tekstem, że bez reszty weszłam w Twoje słowa. To było... nie wiem, cudowne, piękne, niespotykane. Nie potrafię nawet określić! Czytało się strasznie przyjemnie, tekst nie jest skomplikowany, jest idealny i przekazuje dokładnie to, co przekazywać powinien. Gratuluję, naprawdę. Z niecierpliwością czekam na kolejną część.

A gdybyś chciała tą piosenkę, której słuchałam przy czytaniu, to to jest ona.

Dunkelheit

Twincesty zdecydowanie maja w sobie to coś.Zaskakuje mnie, że lubię czytać o Billu, jako o hetero ale lubię też widzieć go w związku z Tomem i bardzo łatwo potrafię się przestawić. Nie mam z tym problemu. Z drugiej strony dziwne, jak łatwo mi to przychodzi. Do ogólnych wrażeń dołączam jeszcze, że Twincestów powinno pisać się więcej.

Lanni

Dunkelheit: zgadzam się, absolutnie. Twincestów jest tak mało... A ja chcę WIĘCEJ! Kto ma bloga o tej tematyce, hm? Albo gdzieś, gdziekolwiek, pisze?

Tom'sGirl

na razie ciężko mi cokolwiek powiedzieć, więc czekam na ciąg dalszy. zaciekawiło mnie, chociaż jeszcze tego tak... nie poczułam? chyba byłoby łatwiej, gdyby było dłuższe.
przede wszystkim cieszę się, że ktoś pisze twincesta.

aż zachciało mi się posłuchać in die nacht - mimo, że już ich nie słucham.

Dunkelheit

Lanni, ja znałam dwa adresy, ale to zupełnie wymarło, a przynajmniej tak mi się wydaje. Ostatnio trafiłam na jeszcze jeden, ale to jest dosyć mocne i myślę, że nie dla wszystkich, raczej dla tych naprawdę tolerancyjnych. I z tej okazji, że jest ich tak mało, ja się chciałam upomnieć Framade, bo ja czekam na dalsze, a tu nic:)

Fremde.

Dunkelheit - mam zaczęte, ale laptop już mi tak wariuje, że nie zdążę go włączyć, a się zawiesza, a tam mam wszystkie pliki. Muszę siedzieć na netbooku, gdzie mam tylko WordPada (auć) i zero moich plików.
Jak tylko dam radę, to dopiszę, choć sprzęt odmawia posłuszeństwa, niestety. oO

Sarieh

Ja również czekam na drugą część.

Fremde.

Cieszę się Smile

Podejrzewam, że dodam 5 lutego - specjalnie na moją osiemnastkę. Very Happy